‘Ik ga honderd dagen langs het voormalige IJzeren Gordijn fietsen’
Elke dag staat ‘ie voor je klaar. En samen maak je heel wat mee. Gewone Nederlanders vertellen over de bijzondere avonturen die zij meemaken met hun tweewieler. Dit keer: Willemijn Lambert (32), visueel verslaggever bij haar eigen bedrijf Drawin’.
‘Ik kom uit een echte fietsfamilie. Als klein kind fietste ik al zelf naar school en later heb ik met mijn ouders een paar fietsvakanties gedaan: een rondje Noord-Duitsland, de Ems-Dollard Route. In de jaren daarna lag het fietsen een beetje stil, maar in 2013 begon het weer te kriebelen. Ik zat in m’n eerste vaste baan en wilde er even uit, de frisse lucht in. Zo kwam ik op het idee om de NAP-route te gaan fietsen, een LF-route diagonaal door Nederland. Dat smaakte naar meer, dus het jaar daarop heb ik de Ronde van Nederland gefietst. Onderweg kwam ik een poster tegen van de Noordzeeroute, waarbij ik meteen dacht: wat gaaf, dit wil ik nog eens fietsen! Een jaar later was ik toe aan een break van m’n werk en wilde ik uitzoeken wat ik nu eigenlijk wilde met m’n baan en in mijn leven. Al snel kwam het idee van een rondje Noordzee weer naar boven. Ik heb mijn tent gepakt, ben op de fiets gestapt en gewoon gaan rijden, eigenlijk. Vijfduizend kilometer, in honderd dagen. Het maken van die lange tocht gaf me niet alleen een enorm gevoel van vrijheid, maar ook de gelegenheid om mezelf te leren kennen. Je wordt er echt wijzer van als je dag in dag uit in je eentje op de fiets geconfronteerd wordt met jezelf. Al fietsende ontdekte ik ook wat ik écht wilde: tekenen! Dat was het begin van Drawin’, het bedrijf dat ik sinds vier jaar run. Daarnaast fiets ik nog steeds veel en vaak: naar het station als ik afspraken met klanten heb, lange tochten in het weekend en in de vakanties langere routes in het buitenland. Nu sta ik aan de vooravond van weer een nieuw avontuur, want ik ga binnenkort honderd dagen langs het voormalige IJzeren Gordijn fietsen. Dat is weer een heel lange route, van in totaal elfduizend kilometer, en om eerlijk te zijn weet ik diep van binnen niet waarom ik ‘m ga fietsen. Het is een ingeving waarvan ik denk: dit móét ik doen. En ik weet nu al dat ik daar geen spijt van ga krijgen!’
